Aalto

AALTO (Alvar), finlandiyalı mimar (Kuortane 1898-Helsinki 1976). Akademizmin yerini ulusal romantizmin aldığı Helsinki'de yetişen Aalto, kuzeye özgü konut geleneğiyle ilgisini kesmeden, bir öncü rolü oynamayı başardı. Yapıtları her şeyden önce finlandiya sanatının damgasını taşır: Viipuri kitaplığı (1927-1935), Paimio sanatoryumu (1929-1933), tiyatrolar (Turku, 1927), fabrikalar (Oulu, 1930-31); 1945'ten sonra kiliseler, okullar, belediye sarayları; Helsinki kent merkezinin düzenlenmesi. Kültür evi (1955-1958), Kongre evi (1962-1972).
     Paris (1937) ve New York (1939) uluslararası sergilerindeki pavyonlarının başarısı üzerine, Harvard’da ders vermeye çağrıldı ve Massachusetts Institute of Technology'nin yatakhaneleri (Cambridge, 1947-48) kendisine sipariş edildi. Bu yapıtta, kütleleri dalgalandırarak "uluslararası üslup"a duyduğu tepkiyi göstermek istedi. "İnsan doğasına aykırı bir pürizm"i açıkça reddetmesi, Almanya'ya (Berlin, Hansa mahallesi, 1955-1957: Essen operası, 1961-1964), İtalya’ya (Rio-la kilisesi, 1965) ve Yakındoğu'ya çağrılmasını sağladı. Fransa'da, Bazoches-sur-Guyonne'da gerçekleştirdiği Louis Carré evinde (1956-1958) çevreyle ve araziyle bütünleşme, taşıyıcı yapıyı ve yüzeyleri, kıvrılan hacimlerin sürekliliğine uydurma isteği açıkça görülür.
     İç düzenlemelerinde de mimarlık alanındaki organik anlayışını uygulayan Aalto, geleneksel gereçleri kullanmakla birlikte, mobilyayı bir sanayi ürünü olarak ele almaktan geri kalmadı. 1930'lu yıllarda, o zaman için yepyeni bir teknik olan, irice kayın ağacı katmanlarını üst üste yapıştırma ve bükme tekniğine uygun mobilya desenleri çizdi. Toplumsal çevreyi değiştirmek amacıyla, halkın, elişi mobilyalardan çok daha ucuza alabileceği fabrika ürünü mobilyalar üretti. Artık klasikleşmiş olan bu mobilyaların yarıdan fazlası bugün de üretilmektedir.